Мамлакатимизда 14 январь – “Ватан ҳимоячилари куни”ни миллий байрам сифатида катта тантана билан нишонлаш ўзига хос анъанага айланган. Бу бежиз эмас, албатта. Ватан ҳимоячилари куни байрамининг ҳар йили умумхалқ байрами тарзида кенг нишонланиши замирида халқимизнинг ўз ҳимоячиларига бўлган юксак ишончи турибди. Халқ фаровонлиги тинчлик ва осойишталик билан чамбарчас боғлиқ. Чунки одамларнинг келажакка бўлган ишончи, эртанги кундан умиди ҳар қандай фаровонлик асосини белгилайди. Ватан ҳимоячилар бор экан, Ватанимиз, оиламиз, маҳалламиз наинки ҳар кунимиз тинч ва осуда. Албатта бу тинч ва осуда ҳаётнинг шукронасини адо қилмоқ лозим бўлади. Сизу бизнинг бугунгидек тинч, хотиржам ҳаётимиз қуроллли кучларимиз томонидан ишончли тарзда ҳимоя қилинмоқдаки, мана шундай масъулиятли бурчни сидқидилдан адо этаётган, тараққиётимиз барқарорлигига камарбаста бўлаётган ўғлонларимизни ҳар қанча эъзозласак, кўкка кўтарсак арзийди. Ватан – муқаддас даргоҳ. Уни ҳимоя қилиш, душманлардан асраш, равнақи ва фаровонлиги йўлида хизмат қилиш ҳар бир мусулмон учун ҳам фарз, ҳам қарздир. Ватан учун курашиш, унинг озодлиги, чегараларининг дахлсизлигини қўриқлаш муқаддас бурчдир. Ватан ҳимояси йўлида ухламасдан пойлоқчилик қилган кўз эгасини дўзах оташи ҳам куйдирмас экан. Бу тўғрида Ибн Аббос розияллоҳу анҳудан ривоят қилинган ҳадисда Пайғамбар алайҳиссалом: “Икки кўз эгасини дўзах оташи куйдирмас: бири бу – Аллоҳдан қўрқиб йиғлаган, иккинчиси – Аллоҳ йўлида пойлоқчилик қилиб ухламаган кишини”, – деб марҳамат қилганлар.
Тарихдан маълумки, бирорта миллат бошқа бир миллатни тахқирламоқчи ёки оёқ ости қилмоқчи бўлса, аввало, унинг ватанини босиб олиб, вайрон қилган ёки уни ватанидан қувиб чиқарган. Ўз ватанини душманлар қўлида қолганини кўрган миллат учун бундан ортиқ хўрлик ва азоб бўлмаса керак. Исломда ватан тушунчаси кенг қамровли бўлиб, аввало у истиқомат маскани яъни уй-жой маъносида ишлатилади. Ислом дини таълимотида инсон ўзи яшаб турган ватанни, динини, оила аҳлини ҳимоя қилиши энг улуғ амаллардан эканлиги тасдиқланган. Пайғамбаримиз алайҳиссалом: “Кеча – кундуз” рибот, (яъни душман қаршисида туриш) бир ой тутилган нафл рўза ва ўқилган намоздан яхшидир”, – деб марҳамат қилганлар. Юртимиз довруғини дунёга таратган буюк аждодларимиздан, кубровия таълимоти асосчиси Нажмиддин Кубро ҳақиқий ватан ҳимоячиси қандай бўлишининг ёрқин мисоли бўла олади. Замонасининг йирик алломаларидан, минглаб муридларга эга бўлган бу тариқат пешвоси мўғуллар бостириб кирганлигидан хабар топгач, биринчилардан бўлиб Ватан ҳимоясига отланади. Мўғул ҳукмдорлари Нажмиддин Кубронинг халқ орасидаги обрў-эътиборини кўриб, унга шаҳарни ташлаб, ўзи ихтиёр қилган тарафга кетишни таклиф қилади. Ватанни ўз жонидан устун билган шайх босқинчиларга қарши жангга киради ва туғ кўтариб лашкарни олға чорлаб бораётган ҳолатда ҳалок бўлади. У зот туғни шунчалар жон – жаҳди билан ушлаган эдики, байроқни қўлларини кесибгина олишга муваффақ бўлишади. Ватанга хиёнат – энг оғир гуноҳ. Ватанни ҳимоя қилиш нақадар улуғ савоб ҳисобланса, унга хиёнат қилиш, қурол билан бостириб кириш шу қадар катта гуноҳ, энг олий жазога лойиқ жиноят қисобланади. Хакимлар айтадилар:” кишининг вафодорлиги унинг ўз ватани учун қайгуришидан, дўстларни соғинишдан ва умрининг зое кетказган лаҳзаларига ўкиниб яшашдан билинади. “Инсоннинг ўз халқига бўлган садоқати ва фидоийлиги уни ватанни ҳимоя қилишга, тараққий топиб, ҳар томонлама мустаҳкам ва қудратли бўлишига ҳамда халқининг тинч ва фаровон ҳаёт кечиришига имконият даражасида хисса қўшишга ундаши лозим.
А.Наимов,
Фарғона вилояти бош имом–хатиби ўринбосари