Кунларнинг бирида уйига қийналиб, машаққат билан буғдой жамлаётган чумолини кўрган ари: “Эй чумоли, бу машаққату меҳнатлардан нима наф? Бундан кўра менга ўхшаб яйраб яшамаймасан”, деди истеҳзо оҳангда.
Ўз ҳаёти ва емишидан мағрурланиб чумолига мақтанган ари қанот қоқиб савдо растасидаги гўштга бориб қўнди-ю, қассобнинг кутилмаганда тушган зарбаси сабаб оёғидан айрилди.
Арининг бу ҳолини узоқдан кузатиб турган чумоли унинг узилган оёғни ўзига олиб бориб: “Мақтанчоқликнинг ози ҳам эгасига мусибат келтириши мумкин”, деди. Ари эса: “Қўнадиган жойимдан адашиб, қассобнинг гўштига қўнибман”, деганида чумоли унга:
“Ким ҳирс ва шаҳватлар билан ғурурланиб умрини ўтказса, ғафлатда қолиб, борар мазилини ва ўзлигини унутади”, дея насиҳат қилди.
Эй Роббимиз! Ақлимизни нафсимиз устидан ғолиб қил! Бизни нафсимизга мағлуб этма!
Шукрулло МУНОЖАТОВ,
Олтиариқ тумани “Жаҳонгирхон” масжиди имом-хатиби
