Ёлғонни араб тилида “Кизб” дейилади. Ёлғончиларни эса “каззоб” деб аталади. Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам “Ёлғончи менинг умматимдан эмасдир”, деганлар.
Ақл расо, диёнатли кишилар ёлғондан сақланиш билан бирга келажак авлодларни ҳам ёлғондан ҳазар қилишга ўргатмоқ инсонийликнинг олий вазифаларидан биридир. Ёлғончилар баъзи вақтларда ўз оилаларини ҳам вайрон қилишдан тортинмайдилар. Ҳеч бўлмаганда турли ёлғон гаплар билан маддоҳлик йўлларини танлаб, икки мўмин орасига нифоқ ва адоват солади, ҳаттоки бутун бир тинч оилани бузилишига сабаб бўладилар. Пайғамбаримиз алайҳиссалом, “Ёлғондан сақланинглар, чунки ёлғон иймондан йироқдир”, деганлар. Шунинг учун оила бошлиғи бўлган ота дастурхон атрофида фарзандларга ёлғоннинг зарарли эканини уқтириб, доимо рост сўзлашга ундамоғи лозим. Ёлғоннинг зарари ҳақида маърифатпарвар шоир Абдулла Авлоний шундай деганлар:
Агар қилса киши ёлғонга одат,
Разолат чиққай надомат.
Халойиқ ичра бўлмас эътибори,
Тегар бошига чўғ (тош) санги маломат.
Кимнинг бўлса агар “ёлғончи” исми,
Бу исми ўзга бўлмас то қиёмат.
Ишонмас эл ёлғончининг сўзига,
Агар бўлса сўзи кашфу каромат.
Шундай экан, биз мўмин-мусулмонлар ростгўйликни қўрғон тутиб, ёлғондан ҳазар қилиш билан барчага ибрат бўлишимиз лозим эканини унутмаслигимиз керак.
Қурбонали ПИРМАТОВ,
Бешариқ тумани “Узун” масжид имом-хатиби
