Имом Ғаззолийнинг келтиришича, бир куни Иброҳим ибн Адҳам саҳрога чиқадилар. Йўлда бир аскар йўлиқиб, сен қулмисан, деб сўрайди. У зот, ҳа қулман, дейдилар. У, иморатлар қаерда, дейди. У зот қабрларга ишора қиладилар. Аскар, мен иморатларни сўраяпман, дейди. У зот яна, улар мана шу қабрлардир, дейдилар. Аскар бундан ғазабланиб қамчи билан бошларига ура бошлайди ва қонатиб юборади. Сўнгра у кишини етаклаб шаҳарга олиб киради. Шаҳарга кираверишда уни кўрган асҳоблари нима гап, деб сўрайдилар. У воқеани айтиб беради. Улар буни эшитиб, нималар деяпсан, ахир бу зот Иброҳим ибн Адҳамку, дейишади. У буни эшитиши билан дарҳол отидан тушиб у зотни қўл ва оёқларини ўпиб қаттиқ узр айтади. У зот ҳечқиси йўқ, деб уни кечириб юборадилар.
Иброҳим ибн Адҳамдан нима учун унга қулман, деб жавоб бердингиз, деб сўрашади. У мендан сен кимни қулисан, деб сўрамади, балки қулмисан, деб сўради. Мен, ҳа қулман, дедим. Чунки мен Парвардигорнинг қулиман, дейдилар. Кейин: «У мени ураётганида Аллоҳдан унга жаннатни сўрадим», – дейдилар. «Нима учун, ахир у сизга зулм қилдику?», – дейишади.
Билдимки, у мени уриши сабабли савобга эга бўлдим. Шунинг учун ундан менга етган нарса яхшилик бўлиб, мендан унга етгани ёмонлик бўлишини хоҳламадим».
Абу Ҳомид Ғаззолийнинг “Иҳёу улумид дин” китобидан
