Бир куни ҳазрати Сулаймон алайҳиссалом йўлда кетаётиб бир дарахтга дуч келдилар. Дарахтда эса думи ва бошини ликкилатиб булбул турарди. Шунда ҳазрати Сулаймон алайҳиссалом ёнларидаги асҳобларига:
– Бу булбул нима деяётганини биласизларми? – дедилар. Улар:
– Йўқ, эй Аллоҳнинг Расули, – дедилар. Шунда Сулаймон алайҳиссалом булбулнинг ўйларидан уларни бохабар қилдилар:
– Ҳозиргина яримта хурмо едим, дунёда мендан хотиржам кимса йўқ, – демоқда.
Бироздан сўнг ҳудҳудга рўпара келиб, унинг ҳам нолаларини англатдилар:
– Агар Аллоҳнинг қазоси, яъни тақдиридаги иш махлуқни устига тушса кўзи кўр бўлиб қолади. Яъни, қазодаги ишлар бошинга келаркан, кўрмасдан имкон йўқ. Тақдирдан қочиб қутилиб бўлмайди, – демоқда.
Бугун бутун аҳли, хусусан, халқимиз ва миллатимизни бошига келган Коронавирус инфекцияси, бошқача қилиб айтганда вабо ҳам Аллоҳнинг иродаси ва тақдири билан бўлмоқда. Шундай экан азизлар, яхшилик ҳам, ёмонлик ҳам – Аллоҳдан. Бироқ шуни ҳам унутмаслик керакки, неъмат берса фазлидан, аммо кулфат етса сабабчиси ўзимиздир. Тавба ва истиғфорни кўпайтирайлик!
Юнусхон МАМАРАСУЛОВ,
Марғилон шаҳар “Саид Жалолхон тўра” масжиди имом-хатиби
