Қўл билан берганга қуш тўймайди, меҳнат қилиб топилганда барака бор, буни меҳнат қилгандан сўранг. Бир зомонда уч киши сафарга чиқишди. Йўлда кетаётганларида қаттиқ жала қуйиб юборди. Учовлон жаладан паналаш учун бир ғорга кириб олдилар, шу орада жала кучайиб селга айланди. Ғорни оғзига бир ҳарсанг тош тушиб беркилиб қолди. Улар қанча уринишмасин тошни силжита олмадилар. Шунда улар ҳолис Аллоҳ учун қилган амалларини васила қилиб нажот сўрашни маслаҳатлашдилар, шунда биринчиси: Мен уйимда бир мардикор ишлатдим, уни ҳаққини беришга қийналиб турганимда у етиб қолди. Имкон етганида хизматчининг ҳаққига бир қўй олдим, қўйлар шу даражада кўпайдики, бир пода бўлди. Бир куни ўша мардикор ҳаққини сўраб келди, унга мана шулар сенинг ҳаққинг деб қўй-подани бердим. У одам мени масхара қилма мени ҳаққимни бер дер эди. Лекин мен ростдан ҳам шу пода уники эканини у кетиб қолгандан кейин уни хизмат ҳаққига бир қўй олганимни ва қўй кўпайганини айтиб, унга мажбурлаб қўй-подани берганини айтиб, “Эй Аллоҳ! Шу ишим ҳақиқатдан ҳам холис ўзинг учун қилган бўлсам, бизларни шу ғордан қутқар!” деб илтижо қилган эди тош озгина сурилиб тешик очилди. Иккинчиси ва учунчиси ҳам қилган ишларини васила қилиб сўрадилар ва нажот топдилар.
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Пайғамбаримиз Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Хизматчининг ҳаққини унинг териси қуришдан олдин беринглар”, дедилар.
Хулоса қиладиган бўлсак, мардикор ҳаққини бериш қанчалик муҳим эканлиги кўриниб турибди. Қиёмат куни Аллоҳ банда билан банда ўртасидаги ҳақни олиб бермагунча, яяни адолат қилмагунча бизни қўйиб юбормас экан. Аллоҳим, дунёда қарздор бўлиб қолишдан, қиёматда шарманда бўлишдан ўз паноҳингда асра, касбимизга барака ато қил, охиримиз хайрли қилгин!
Муҳаммадрасул ЖАМОЛОВ,
Фарғона тумани “Тўрахон ҳожи” масжиди имом-хатиби
