Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Хадича розияллоҳу анҳонинг иккинчи эри вафот этганидан кейин бева қолганди. Зодагон, гўзал ва бадавлат бўлганлари учун Қурайш зодагонларидан баъзилари унга уйланмоқчи бўлишди. Негадир Хадича розияллоҳу анҳо барча таклифларни рад этавердилар. У киши вақти-соати келиб, юрагини забт этадиган одамни топишига ишончи комил эди.
Бир куни у ҳовлисига катта бир қуёш тушганини, ҳовлининг ҳамма томонини зиё ва чиройга тўлдирганини, ўша ердан туриб ҳамма ёққа зиё сочаётганини туш кўрди. Эрта билан Хадича самовий китобларни яхши биладиган амакиваччаси Варақа ибн Навфалникига бориб, кўрган тушини бошдан-оёқ сўзлаб берди.
Варақа ибн Навфал амакисининг қизини диққат билан тинглаб бўлгач, виқор ва севинч билан:
«Эй амакимнинг қизи, суюнчи бер! Агар Аллоҳ тушингни ўнгидан келтирадиган бўлса, ҳовлингга нубувват зиёси кирадиган бўлибди! У ердан набийлар хотамининг файзи жўш урадиган бўлибди!» деди.
Ўша кундан бошлаб у кўрган тушининг таъсирида яшади. Набийларнинг хотами ва унинг сифатлари бир лаҳзага ҳам унинг хаёлидан кўтарилмас эди. У Аллоҳ таолодан ўша тушининг ўнгидан келишини сўрар, ўз ҳовлисидан нубувват зиёси таралишини истарди.
Шу тариқа орадан ҳафталар, ойлар, йиллар ўтди.
Бир куни Қурайш аёлларининг Каъба атрофида тўпланиб ўтказадиган байрамларида қизиқ бир воқеа юз берди. Аёллар Каъба атрофида турганларида бир киши келиб: «Эй Курайш аёллари! Орангиздан пайғамбар чиқадиган вақт яқинлашди. Сизлардан ким унга тўшак бўла олса, ўша ишни қилсин!» деди. Мушрика аёллар уни тошбўрон қилиб, ҳақорат қила кетишди.
Хадича розияллоҳу анҳо эса унинг бу гапларини яхши қабул қилди. Сафардан қайтгач Майсара Пайғамбаримиз соллаллоху алайҳи васалламда кўрган ажойиб ҳолатларни сўзлаб бергани-да, Хадича онамиз Варақа ибн Навфалга айтиб берди. Шунда Варақа: «Агар шу гаплар ҳақ бўлса, Муҳаммад ушбу умматнинг пайғамбаридир. Мен шундай бўлишини билар эдим», деди.
Хадича хаёлан ўтмишга қайтди. Муҳаммад соллаллоху алайҳи васалламнинг ҳар жабҳадаги гўзалликлари ҳақида фикр юритар экан, беихтиёр юраги ҳапқириб кетганини ҳис қилди. Тижоратдан ташқари, илм ва ҳикмат эгаси бўлган Хадича аёл сифатида ўша пайтдан бошлаб Муҳаммад Мустафо соллаллоху алайҳи васалламни яхши кўриб қолган ва у зотга нисбатан севгидан ташқари бошқа руҳий ҳаловатни ҳам ҳис қиларди. У қирқ ёшга тўлган бўлса-да, қалбида у зотга турмушга чиқиш, содиқ умр йўлдош бўлиш, пайғамбарликларини яқиндан кўриш, ҳар томонлама қўллаб-қувватлаш каби юксак орзу ва истаклар тўлиб-тошган эди. Шу билан Абу Толибнинг йигирма беш ёшли жиянининг олдига одам юбориб, дилидагиларни шу тарзда изҳор этти: «Жамол, мол, шараф ва ўз тенгингга даъват қилинсанг, уйланасанми?».
Қўлида пули бўлмагани учун уйланишни хаёлига ҳам келтирмаган Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам хижолат бўлиб, амакилари Абу Толиб билан ушбу никоҳ таклифини муҳокама қилди. Узоқ вақт давомида амакиси Абу Толибнинг ҳимояси остида яшаган Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам энди амакисига ортиқча юк бўлишни истамас эди. Чунки унинг ҳам молиявий аҳволи у қадар яхши эмасди. Жиянини ўйлаган Абу Толиб иккала томоннинг ҳам ушбу никоҳга ижобий фикрдалигини билиб, тўйга тайёргарлик кўришга розилик берди.
Никоҳ маросимининг санаси ва жойини шахсан Хадича онамизнинг ўзи белгилади. Хадича розияллоҳу анҳонинг уйида бўлиб ўтган никоҳ маросимида Пайғамбаримиз соллаллоху алайҳи васалламнинг деярли барча яқинлари қатнашишди. Келин тарафдан эса Хадича онамизнинг амакиси Амр ибн Асад, амакисининг ўғли Варақа ибн Навфал ва бошқа яқинлари иштирок этишди.
Зиёфатлар берилгач, Абу Толиб ўрнидан туриб, насл-насабини қисқача баён қилди. Пайгамбаримиз соллаллоху алайҳи васалламнинг моддий аҳволини Хадича онамизнинг бойлиги билан солиштириб бўлмаслигини, бироқ у зотнинг фазилатлари ҳеч қандай моддий матоҳ билан ўлчаб бўлмайдиган даражада юқори эканлигини ҳам айтди. Сўнг Абу Толиб Хадича онамизга совчиликларини қуйидаги жумлалар билан билдирди:
«Укамнинг ўғли Муҳаммад ибн Абдуллоҳ қайси одам билан ўлчовга қўйилса, албатта, у яхшиликда ҳам, фазлда ҳам, шарафда ҳам, ақлда ҳам ва улуғликда ҳам бошқалардан устун келади. Агар моли оз бўлса, мол соя каби ўткинчи ва тўсгувчи нарсадир, қайтариб олинадиган қарздир.
Муҳаммаднинг қаробатини ўзингиз яхши биласиз. У Хадича бинту Хувайлидга совчилик қилди. Унга маҳр учун менинг молимдан ўн икки ярим увқия тилла берди. Аллоҳга қасамки, бундан сўнг унинг иши бўлур ва шаъни буюк бўлур».
Сўнгра Хадича розияллоҳу анҳонинг амакиваччаси Варақа ибн Навфал ўрнидан туриб, қуйидагиларни сўзлади:
«Аллоҳга ҳамдлар бўлсинки, бизни сиз айтганингиздек яратди. Биз арабларнинг улуғлари ва раҳбарларимиз. Сизлар у нарсаларга аҳлсизлар. Сизларнинг фазлингизни бирор уруғ инкор этмайди. Одамлардан биронтаси сизларнинг фахрингиз ва шарафингизни рад этмайди. Биз сизларнинг арқон ва шарафингизга боғланишга рағбат қилдик. Эй Қурайш! Гувоҳ бўлингки, мен Хадича бинту Хувайлидни Муҳаммад ибн Абдуллоҳга тўрт юз динор маҳр ила никоҳладим».
Шу тариқа Хадича розияллоҳу анҳо Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламнинг биринчи завжалари бўлиш шарафига муяссар бўлдилар. Пайғамбар соллаллоҳу алайҳи васаллам амакиларининг уйида бир неча кун яшаганларидан сўнг Хадича розияллоҳу анҳонинг уйига кўчиб ўтдилар.
Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Хадича розияллоҳу анҳо билан қурган турмушларининг илк меваси Қосим дунёга келди. Шу боис у зотга Абул Қосим куняси берилган. Кейинроқ Зайнаб, Руқайя, Фотима, Умму Кулсум ва пайғамбар бўлганларидан кейин Абдуллоҳ (Тоҳир) туғилган. Улардан Қосим ва Абдуллоҳ ёшлигидаёқ Маккада вафот этишган. Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Фотима розияллоҳу анҳодан бошқа фарзандлари у зотдан олдин вафот этишган. Фотима розияллоҳу анҳо ҳам Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг вафотларидан олти ой ўтиб, дунёни тарк этган.
«Миллионер саҳобалар» китобидан
***
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Xadicha roziyallohu anhoning ikkinchi eri vafot etganidan keyin beva qolgandi. Zodagon, go‘zal va badavlat bo‘lganlari uchun Quraysh zodagonlaridan ba’zilari unga uylanmoqchi bo‘lishdi. Negadir Xadicha roziyallohu anho barcha takliflarni rad etaverdilar. U kishi vaqti-soati kelib, yuragini zabt etadigan odamni topishiga ishonchi komil edi.
Bir kuni u hovlisiga katta bir quyosh tushganini, hovlining hamma tomonini ziyo va chiroyga to‘ldirganini, o‘sha yerdan turib hamma yoqqa ziyo sochayotganini tush ko‘rdi. Erta bilan Xadicha samoviy kitoblarni yaxshi biladigan amakivachchasi Varaqa ibn Navfalnikiga borib, ko‘rgan tushini boshdan-oyoq so‘zlab berdi.
Varaqa ibn Navfal amakisining qizini diqqat bilan tinglab bo‘lgach, viqor va sevinch bilan:
«Ey amakimning qizi, suyunchi ber! Agar Alloh tushingni o‘ngidan keltiradigan bo‘lsa, hovlingga nubuvvat ziyosi kiradigan bo‘libdi! U yerdan nabiylar xotamining fayzi jo‘sh uradigan bo‘libdi!» dedi.
O‘sha kundan boshlab u ko‘rgan tushining ta’sirida yashadi. Nabiylarning xotami va uning sifatlari bir lahzaga ham uning xayolidan ko‘tarilmas edi. U Alloh taolodan o‘sha tushining o‘ngidan kelishini so‘rar, o‘z hovlisidan nubuvvat ziyosi taralishini istardi.
Shu tariqa oradan haftalar, oylar, yillar o‘tdi.
Bir kuni Quraysh ayollarining Ka’ba atrofida to‘planib o‘tkazadigan bayramlarida qiziq bir voqea yuz berdi. Ayollar Ka’ba atrofida turganlarida bir kishi kelib: «Ey Kuraysh ayollari! Orangizdan payg‘ambar chiqadigan vaqt yaqinlashdi. Sizlardan kim unga to‘shak bo‘la olsa, o‘sha ishni qilsin!» dedi. Mushrika ayollar uni toshbo‘ron qilib, haqorat qila ketishdi.
Xadicha roziyallohu anho esa uning bu gaplarini yaxshi qabul qildi. Safardan qaytgach Maysara Payg‘ambarimiz sollalloxu alayhi vasallamda ko‘rgan ajoyib holatlarni so‘zlab bergani-da, Xadicha onamiz Varaqa ibn Navfalga aytib berdi. Shunda Varaqa: «Agar shu gaplar haq bo‘lsa, Muhammad ushbu ummatning payg‘ambaridir. Men shunday bo‘lishini bilar edim», dedi.
Xadicha xayolan o‘tmishga qaytdi. Muhammad sollalloxu alayhi vasallamning har jabhadagi go‘zalliklari haqida fikr yuritar ekan, beixtiyor yuragi hapqirib ketganini his qildi. Tijoratdan tashqari, ilm va hikmat egasi bo‘lgan Xadicha ayol sifatida o‘sha paytdan boshlab Muhammad Mustafo sollalloxu alayhi vasallamni yaxshi ko‘rib qolgan va u zotga nisbatan sevgidan tashqari boshqa ruhiy halovatni ham his qilardi. U qirq yoshga to‘lgan bo‘lsa-da, qalbida u zotga turmushga chiqish, sodiq umr yo‘ldosh bo‘lish, payg‘ambarliklarini yaqindan ko‘rish, har tomonlama qo‘llab-quvvatlash kabi yuksak orzu va istaklar to‘lib-toshgan edi. Shu bilan Abu Tolibning yigirma besh yoshli jiyanining oldiga odam yuborib, dilidagilarni shu tarzda izhor etti: «Jamol, mol, sharaf va o‘z tengingga da’vat qilinsang, uylanasanmi?».
Qo‘lida puli bo‘lmagani uchun uylanishni xayoliga ham keltirmagan Rasululloh sollallohu alayhi vasallam xijolat bo‘lib, amakilari Abu Tolib bilan ushbu nikoh taklifini muhokama qildi. Uzoq vaqt davomida amakisi Abu Tolibning himoyasi ostida yashagan Muhammad sollallohu alayhi vasallam endi amakisiga ortiqcha yuk bo‘lishni istamas edi. Chunki uning ham moliyaviy ahvoli u qadar yaxshi emasdi. Jiyanini o‘ylagan Abu Tolib ikkala tomonning ham ushbu nikohga ijobiy fikrdaligini bilib, to‘yga tayyorgarlik ko‘rishga rozilik berdi.
Nikoh marosimining sanasi va joyini shaxsan Xadicha onamizning o‘zi belgiladi. Xadicha roziyallohu anhoning uyida bo‘lib o‘tgan nikoh marosimida Payg‘ambarimiz sollalloxu alayhi vasallamning deyarli barcha yaqinlari qatnashishdi. Kelin tarafdan esa Xadicha onamizning amakisi Amr ibn Asad, amakisining o‘g‘li Varaqa ibn Navfal va boshqa yaqinlari ishtirok etishdi.
Ziyofatlar berilgach, Abu Tolib o‘rnidan turib, nasl-nasabini qisqacha bayon qildi. Paygambarimiz sollalloxu alayhi vasallamning moddiy ahvolini Xadicha onamizning boyligi bilan solishtirib bo‘lmasligini, biroq u zotning fazilatlari hech qanday moddiy matoh bilan o‘lchab bo‘lmaydigan darajada yuqori ekanligini ham aytdi. So‘ng Abu Tolib Xadicha onamizga sovchiliklarini quyidagi jumlalar bilan bildirdi:
«Ukamning o‘g‘li Muhammad ibn Abdulloh qaysi odam bilan o‘lchovga qo‘yilsa, albatta, u yaxshilikda ham, fazlda ham, sharafda ham, aqlda ham va ulug‘likda ham boshqalardan ustun keladi. Agar moli oz bo‘lsa, mol soya kabi o‘tkinchi va to‘sguvchi narsadir, qaytarib olinadigan qarzdir.
Muhammadning qarobatini o‘zingiz yaxshi bilasiz. U Xadicha bintu Xuvaylidga sovchilik qildi. Unga mahr uchun mening molimdan o‘n ikki yarim uvqiya tilla berdi. Allohga qasamki, bundan so‘ng uning ishi bo‘lur va sha’ni buyuk bo‘lur».
So‘ngra Xadicha roziyallohu anhoning amakivachchasi Varaqa ibn Navfal o‘rnidan turib, quyidagilarni so‘zladi:
«Allohga hamdlar bo‘lsinki, bizni siz aytganingizdek yaratdi. Biz arablarning ulug‘lari va rahbarlarimiz. Sizlar u narsalarga ahlsizlar. Sizlarning fazlingizni biror urug‘ inkor etmaydi. Odamlardan birontasi sizlarning faxringiz va sharafingizni rad etmaydi. Biz sizlarning arqon va sharafingizga bog‘lanishga rag‘bat qildik. Ey Quraysh! Guvoh bo‘lingki, men Xadicha bintu Xuvaylidni Muhammad ibn Abdullohga to‘rt yuz dinor mahr ila nikohladim».
Shu tariqa Xadicha roziyallohu anho Muhammad sollallohu alayhi vasallamning birinchi zavjalari bo‘lish sharafiga muyassar bo‘ldilar. Payg‘ambar sollallohu alayhi vasallam amakilarining uyida bir necha kun yashaganlaridan so‘ng Xadicha roziyallohu anhoning uyiga ko‘chib o‘tdilar.
Muhammad sollallohu alayhi vasallamning Xadicha roziyallohu anho bilan qurgan turmushlarining ilk mevasi Qosim dunyoga keldi. Shu bois u zotga Abul Qosim kunyasi berilgan. Keyinroq Zaynab, Ruqayya, Fotima, Ummu Kulsum va payg‘ambar bo‘lganlaridan keyin Abdulloh (Tohir) tug‘ilgan. Ulardan Qosim va Abdulloh yoshligidayoq Makkada vafot etishgan. Nabiy sollallohu alayhi vasallamning Fotima roziyallohu anhodan boshqa farzandlari u zotdan oldin vafot etishgan. Fotima roziyallohu anho ham Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning vafotlaridan olti oy o‘tib, dunyoni tark etgan.
«Millioner sahobalar» kitobidan
