Луқмони ҳаким тоғда гиёҳ териб юрса, бир гиёҳ;
— Эй, Ҳаким! Мен юрак дардига давоман, – дебди.
Луқмони ҳаким бояги гиёҳни уйига олиб келиб қайнатаётса, бир бола чопиб келиб:
— «Менинг онамни юраги хуруж қилиб қолди», — дебди. Луқмони ҳаким бояги доридан берибди.
Бир неча кундан кейин кўчада Луқмони ҳаким бояги болани кўриб қолибди. Бола Луқмони ҳакимни олдига келиб:
— Сен ёлғончи экансан, сени гиёҳинг онамга фойда бермади? Онам ўша куниёқ оламдан кўз юмди, — дебди.
Ўша куни Луқмони Ҳаким кайфияти йўқ аҳволда тоғда яна гиёҳ териб юрса, ўша гиёҳ;
— Мен юрак дардига давоман, – деди. Луқмони ҳаким;
— Эй, гиёҳ! Сен ёлғончи экансан, мени беморимга шифо бўла олмадинг, — деса, гиёҳ:
— Эй, Луқмон! Мен ўлимга эмас, юракка давоман. Ўлим эса Аллоҳнинг қўлида! — дебди.
Азизлар, ўлим ҳақдир, ундан ҳеч бир жонзот қочиб қутула олмаган, вақти соати етса, барибир Аллоҳга қайтурмиз.
