Тун ярмида Жалолиддин Румий ҳазратнинг эшиги тақиллабди. У зотнинг хизматини килаётган толиби илм бориб эшикни очса, бир сархуш.
— Мен Мавлоно ҳазратларини кўриб, дуосини олиш учун келдим.
Толиби илмлар уни ҳайдай бошлабди:
— Сархуш ҳолда бу ерга келишга уялмадингми, кет!
— Асло, у зотнинг дуосини олмай кетмайман, – деб катъий туриб олибди сархуш.
Ғала-ғовурдан Жалолиддин Румий ҳазратлари уйғонибди:
— Нима шовқин? – сўрабди талабаларидан.
Талабалар вазиятни англатишгач, у зот дебди:
— У сархуш бўлгани ҳолда шу пайтда бизни топиб келибди. Сиз эса тийрак бўла туриб уни киритмаяпсизми? Балки нияти самимийдир, нега ҳайдаяпсизлар? Биздан талаб қилгани, ихлос қилиб келганни ҳайдашга ҳаққимиз йуқ. Оловдан қочган одамга, оловнинг ёнига қайт, дейишимиз жоизми? Қўйинг, ёнимга келсин!
У зотнинг сўзларини тинглаган сархушнинг кўзига ёш келибди:
— Ҳазратим, мендек бир адабсизни деб толиби илмларингизни койидингиз. Бунга асло рози эмасман. Изн беринг, ёнингизда қолиб ҳам сизга, ҳам толибларингизга хизмат қилай!
Мавлоно мамнуният билан унинг кўзларидаги ёшларни артиб, бундай дебди:
— Сафимизга хуш келдинг, йигит. Кимнинг қай пайт нимага эришишини ҳеч ким билмайди. Аллоҳ таоло Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламга: «Мени сўраганга хизматчи бўл», дея амр қилган. Шу сабабли талаб қилиб келганнинг ҳолига, вақтига қаралмайди. Сен бизни Аллоҳ учун қидириб келибсан. Сенинг асл талабинг биз эмас, бизнинг василамизда Аллоҳ севгисига эришиш. Бунга қаршилик қилишга ҳеч кимнинг ҳаққи йўқ. Шу важдан уларни койидим.
Нигора МИРЗАЕВА
«Ҳидоят» журналининг 9-сонидан
