Мирзо Улуғбекнинг фаросати ва хотирасининг қуввати шу даражада эдики, ҳар ерда бирор жониворга ўқ узиб, ов қилса, шу тарихни эслаб қоларди. Сўнг воқеа куни ва қаерда бўлганини, жониворлардан қайсилари ов қилинганини дафтарга битиб қўярди.
Тасодифан 5 та дафтар йўқолиб қолди ва қанча қидирсалар ҳам, уни тополмадилар. Дафтарни сақлаб юрган хизматчилар саросимага тушди.
Подшоҳ деди:
— Ташвиш тортманглар! Мен ўша дафтарга ёзилган гапларни бошдан-оёқ ёд биламан. Сўнг Улуғбек котибни чақиртириб айтиб турди, улар ёзиб олишди. Янги дафтар тўлган ҳам эдики, илгари йўқолган дафтар топилиб қолди. Ҳар иккала дафтарни солиштириб, тўрт-бештадан ортиқ фарқ топмадилар.
Сабоқ. Илмни ёзиш билан қайд қилиб, «боғлаб» қўйиш лозим. Бундан ташқари, ёзилган нарсага тез-тез кўз югуртирилса, эътибор билан такрорланса, хотирада мустаҳкамланиб қолади. Улуғ боболаримизнинг муносиб давомчилари бўлишга ҳаракат қилишимиз лозим.
«Ҳидоят» журналининг 9-сонидан
