Жума намозидан чиқар эканмиз мунгли бир овоз нола қиларди:
— Отам бизни ташлаб Россияга кетиб қолган. Онам беш нафар фарзанд билан ёлғиз қолган. Укам касал, уни даволатишга эса пулимиз йўқ. Сизлардан илтимос, ёрдам беринглар. Биздан қайтмаса Худодан қайтсин.
Яқинроқ бориб қарасам кўзига қора кўзойнак таққан йигирма ёшлардаги кўзи ожиз бир йигит экан. Бечорага раҳмим келди. Чўнтагимдан пул чиқариб унинг қўлида турган елим пакетга ташлай десам у тўлиб-тошиб кетибди. Пулни унинг чўнтагига тиқиб ўтиб кетдим.
Кейинги ҳафта жумани бошқа масжидда ўқидим. Масжид дарвозасидан чиқар эканман яна ўша йигит, яна ўша нолали овоз. «Кеча ҳафта жумада анча пул тушганди-ку», деб ҳайрон бўлиб масжиддан чиқиб кетдим.
Эртаси куни биров билан зарур иш юзасидан учрашишим керак бўлиб қолди. Айтилган жойга бориб ичкарига кирсам билярдхона экан. Учрашишим керак бўлган одамни чиқишини кутиб турар эканман таниш бир овоз бақир-чақир қилиб билярд ўйнар эди. Қаерда эшитганман бу овозни? Овоз келган томонга қарадим. Не кўз билан кўрай-ки, ўша масжидда кўрганим «кўзи ожиз» йигит билярд ўйнар эди…
«@hikoyalar_sarasi» телеграм каналидан олинди