Буюк дин олимларидан Шаъбий бир куни дўстлари Қози Шурайҳнинг зиёратига бордилар. Қози Шурайҳ бу вақтда иш билан машғул эдилар. Шу пайт эшикдан айюҳаннос солиб бир аёл кириб келди. Шикоятини айтаркан, кўзларидан шашқатор оқаётган ёш тинмади. Аёлнинг бу ҳолини кўрган Шаъбийнинг жуда раҳми келди ва Қози Шурайҳга:
– Эй дўстим, даъвони шу аёлнинг фойдасига ҳал қилиб берсанг бўлмайдими? Қара, йиғламоқдан абгор бўлди бечора, – деди.
Қози Шурайҳ эса табассум билап Шаъбийга қаради:
– Эй дўстим, унутдингми, ахир Юсуф (а.с.)нинг акалари ҳам оталарининг олдига ана шундай кўз ёш тўкиб, «Укамизни бўри еди» деб фарёд қилиб келишганди. Ваҳоланки, ўзлари укаларини шафқатсизларча бир қудуққа отишганди. Худди шундай бу аёлнинг кўз ёшлари унинг ҳақ эканлигини кўрсатмайди.
***
Ҳеч қачон ҳукм чиқаришда шошилманг. Ҳукм чиқаришда икки томоннинг ҳам сўзини тингланг.
