Ямоқчи танишим бўларди. Урушдан гап очилганида йиғлай бошлади ва бир ҳикоя айтиб берди:
«Раҳматли отам жангга кетганида онам қорнида етти ойлик бўлган эканман. Дадамни кўрмаганман, бирон сурати ҳам йўқ эди. Жуда оғир кечган ўша кунлар – очлик, йўқчилик… Болалигим қорин ғами билан ўтди. Онам кичкиналигимдан бирор жойга чиқса тайинлардики:
– Отанг келиб қолса, мен фалон ерда бўламан, дарҳол чақир…
– Холангникидаман, отанг келса тезда етиб бор…
– Қўшниникида бўламан, ўғлим… Шу тарзда отамни умр бўйи кутди.
Бу орада улғайдим, дўкон очдим. Онам қаерга бормасин, ҳатто дўконга ҳам келиб, кетаётган жойини айтар, ҳар доимги гапини тайинларди.
Ўлим тўшагида ётаркан, биз билан розилашди, сўнг менга секингина деди: “Отанг келса, онам сизни доимо кутди, дегин, хўпми?” Сўнг сесканиб эшикка қаради ва юзида табассум балқди: “Хуш келибсиз, бегим, хуш келибсиз!” Шундай дея осонгинажон таслим қилди…
«Ирфон тақвими»дан
