Аллоҳ томонидан бизларга берилган умр бебаҳо неъматдир. Ҳар бир инсон ҳаёти давомида турли синовларга, қийинчиликларга дуч келади. Бунинг учун қалбда мустаҳкам иймон, охиратдаги савобга умид, енгилмас ирода ва юксак сабр-бардош керак. Аллоҳ таоло шундай деб марҳамат қилади:
“Албатта, ким (азиятларга) сабр қилса ва Аллоҳ учун кечириб юборса, шак-шубҳасиз, бу пухта ишлардандир”. (Шўро сураси, 43-оят.)
Яъни, етган зулмга сабр қилиш ва зулм қилган кишидан қасос олмасдан, уни кечириб юбориш энг афзал, балки энг тўғри ишлардан ҳисобланади.
Шайх Иброҳим Ҳаққий ёшлигида Исмоил Фақируллоҳ ҳазратларига шогирд бўлган эди. Бир куни устоз уни сув келтиришга буюрди. У булоқдан кўзасига сув олаётганида бир отлиқ келиб, «Отимни ҳуркитдинг» деган баҳона билан Иброҳимни итариб юборди. Унинг кўзаси ерга тушиб, синди. У йиғлаб устозининг ҳузурига келди.
– Нима бўлди, ўғлим? – сўради устоз.
– Булоқдан сув олаётсам, бир отлиқ келиб итариб юборган эди, кўза қўлимдан тушиб, синди.
– Кўзани синдирган одамга бирор нарса дедингми?
– Йўқ, ҳеч нарса дея олмадим.
– Бир оғиз ҳам гапирмадингми?
– Йўқ.
– Унда тез орқангга қайтиб, отлиққа бирор нарса деб кел. Исмоил Фақируллоҳнинг бу буйруғи ҳаммани ҳайрон қилди. Иброҳим ноилож югуриб булоқ бошига борди. Отлиқ отини суғораётган экан. Иброҳим анча тараддудланиб турди, аммо ҳеч нарса дея олмай ортига қайтди.
– Гапирдингми? – сўради устози.
– Йўқ.
– Вақт ўтказмай югур, унга бирор ёмон гап айтиб кел. Иброҳим яна югуриб булоқ бошига борди. Қараса, ўша отлиқ ерда ётибди. Унга яқин келди, унинг боши ёрилган, ўзи беҳуш эди. Бу ҳолатдан қўрқиб кетган Иброҳим устозининг ёнига чопди ва унга бўлган воқеани айтиб берди.
– Эҳ, ўғлим, биргина кўза учун бир одамни ўлдиртирдингга, бир оғиз ёмон сўз айтганингда, балки, бу ҳодиса рўй бермасмиди?! — деди устози. Шогирдларининг тушунмай ҳайронликда турганини кўрган устоз изоҳ берди:
– Бир киши бошқа бир кишини ноҳақ хафа қилса, йиғлатса, мазлум унга қарши ҳеч нарса қилмаса ёки қилолмаса, унинг кўнгли озор топгани учун Ҳақ таоло золимдан унинг ҳақини олади. Кўзаси синган Иброҳим отлиққа ҳеч бўлмаганда «Нима қилиб қўйдинг?!» деганида, ўша одам отининг тепкисидан омон қолармиди.
Бизга озор берган ёки ноҳақлик қилган инсонни кечириш ҳаётимизда қилишимиз энг қийин бўлган ишлардан бўлса-да, аксинча барчамиз учун фойдали ва савоби улуғ амалдир.
Азизлар, хаётимиз давомида гоҳида турли оғирликларга дуч келишимиз беҳикмат эмас. Ҳар бир оғирлик билан енгиллик бўлганидек, машаққатларга бардош бериш ортида дунё, ва хусусан, охират яхшиликлари мужассамдир. Шундай экан яхши ишларга шошилганимиз каби кечиримли, сабрли ва ҳалим инсон бўлишга ҳам астойдил ҳаракат қилмоғимиз даркор.
Аллоҳ таоло барчаларимизни ўзгаларга нисбатан бағрикенг бўлишимизни насиб айласин.
Раҳматилло Мадаминов,
Фарғона вилояти, Қўштепа тумани, “Эшонгузар” масжиди имом-ноиби.